januari 9, 2023januari 9, 2023 Jillholterman

Egmond Halve marathon: prachtige strijd, maar vroegtijdig gestaakt

Wedstrijdverslag

foto: Barbara Kerkhof voor All4running

Drie jaar na de laatste editie van de Egmond halve marathon stond ik te popelen om van start te gaan. Nog nooit had ik zo goed getraind en was ik zo goed in vorm. De omstandigheden waren zoals je die van Egmond kunt verwachten: harde wind tegen op het strand en een waterig winterzonnetje. Er stond een mooi deelnemersveld aan de start, maar dit keer zonder buitenlandse deelname. Vooraf werd gespeculeerd over een Nederlandse winnares bij de dames, maar dat stond in feite vast. Wie de winnares zou worden stond wat mij betreft absoluut niet vast.

De absolute favoriet voor de overwinning was Nederlands recordhoudster op de marathon Nienke Brinkman. Nienke is niet alleen mijn concurrente, maar ook een goede vriendin geworden. We hebben elkaar leren kennen dankzij het hardlopen in Kenia begin dit jaar en bleken meer dan alleen een gezamenlijke passie te hebben voor het lopen. Ik blijf het bijzonder vinden dat ik dankzij het hardlopen zoveel mensen leer kennen en op zoveel bijzondere plekken kom. Wat dat betreft heb ik heel veel aan het lopen te danken.

Op zaterdag gingen we samen loslopen en heb ik Nienke wat tips and tricks gegeven voor het parcours (zie video) ;-).

Na het lossen van het startschot om 12u16 hobbelden we rustig aan het strand op. Niemand had echt haast om tempo te maken, want de wind was daarvoor veel te hard. Uiteraard zijn er altijd atleten die uiteindelijk toch liever een wat hoger tempo kiezen, zo ook dit keer. Anne Luijten en Andrea Deelstra namen het meeste kopwerk voor hun rekening op het strand. Ik moet mezelf dan echt toespreken om rustig te blijven en energie te sparen. Het gaat immers om de laatste kilometers en niet om de eerste kilometers.

Na zo’n 5 kilometer besloot Andrea een aanval te plaatsen en uit de groep weg te lopen. Ik besloot te wachten tot iemand anders het gat zou dichtlopen en energie te sparen. Met deze harde wind kon ze immers nooit ver weglopen. Het gat groeide gestaag, maar met name toen ik zag dat Andrea uit de wind kon lopen bij een auto begon ik me wel wat zorgen te maken. Echter, Nienke zat nog in dezelfde groep, dus ik besloot te wachten. Het werd haast een soort blufpoker.

Bij het afgaan van het strand was de voorsprong van Andrea meer dan een minuut en hadden we een flinke klus te klaren om het gat te dichten. We vlogen in volle vaart de duinen in en ik moest wel even schakelen van het langzame dribbeltempo naar full speed. Toch voelde het heel gecontroleerd aan. Mijn ademhaling was rustig en ik voelde me enorm sterk. Wel begon mijn rechterkuit af en toe wat op te spelen, maar ik besloot het te negeren.

Na zo’n 11 kilometer haalden Nienke en ik de eerder ontsnapte Anne Luijten in. Ondertussen hadden we nog steeds geen zicht op Andrea Deelstra. Ik begon mij inmiddels af te vragen of ze misschien was uitgestapt, zo ver kon ze toch niet zijn weggelopen? Mijn kuitkrampen namen wat toe, maar ik kon het door op ademhaling te focussen steeds onder controle houden. Ik voelde me nog zo krachtig, ik ging dit echt niet uit handen geven voor een beetje kramp…

Rond het 14 kilometerpunt stond mijn coach Gerard. Hij riep dat we nog 44 seconden achterstand hadden op Andrea. Ze was dus niet uitgestapt. Ik rekende uit dat we dan zo’n 6 seconden per kilometer moesten dichtlopen ten opzichte van haar tempo. Bovendien kon ik haar nog steeds niet zien. Ik nam de kop even over van Nienke en plaatste een versnelling. Op 15 kilometer was het gat nog maar 30 seconden. Ik liet me weer afzakken achter Nienke. Ik voelde mij conditioneel nog steeds erg sterk, maar die versnelling had mijn kuit geen goed gedaan. Eigenlijk liep ik inmiddels op 1,5 been.

We haalden Andrea na zo’n 17 kilometer in. We keken elkaar aan en Andrea liet een grote glimlach zien, ze genoot van het spel. Dat kan ik wel waarderen, net als in het wielrennen vind ik het prachtig als een renner probeert te ontsnappen. En als we eerlijk zijn hopen we altijd dat de ontsnapper het gaat halen. Toch was ik opgelucht dat we Andrea tijdig hadden ingehaald en dat het geen centimeterwerk ging worden. Wellicht te vroeg gejuicht, want 500 meter later schoot de kramp in mijn kuit volledig door en was het over. Ik probeerde nog wat te rekken, maar alles deed zeer. Met een laatste stuiptrekking probeerde ik het lopen op te pakken, maar het was kansloos. Mijn kuit was volledig in de kramp en elke beweging was provocerend.

Gedesillusioneerd stond ik langs de kant met nog 3,5 kilometer te gaan. Ik was zo goed, voelde me zo sterk. Maar het telt allemaal niet. Achter mijn naam staat DNF en het enige wat nu telt is dat ik geen blijvende schade heb. Gelukkig heb ik een enorm fijn medisch team om mij heen en kon ik vandaag meteen langs mijn fysio Joost. We zijn optimistisch, maar zullen komende week nog wat aanvullende tests doen om zeker te weten dat er geen spierscheuring is opgelopen. Komende zondag vertrek ik namelijk naar Portugal voor deel twee van de marathonvoorbereiding. Die goede vorm is er gewoon, dus dat laat ik dan wel in Sevilla zien ;-)!

Tot slot: dank aan iedereen langs de kant. Egmond heeft een speciaal plekje in mijn hart en het was geweldig om zoveel support te hebben onderweg. Tot volgend jaar!