december 17, 2022december 17, 2022 Jillholterman

Update: geen bericht, goed bericht?

Blog, Wedstrijdverslag

Meestal wanneer het stil blijft rondom een atleet betekent dit dat het wat minder gaat: een blessure, mentale dip of gewoon minder in vorm. Het is namelijk een stuk minder leuk om te schrijven over mindere tijden dan over succes. De afgelopen maanden heb ik weinig op mijn website geschreven over mijn wedstrijden en planning, maar dat had absoluut niets te maken met een mindere periode. Sterker nog: het gaat ontzettend goed met me. Ik ben alleen behoorlijk druk geweest met trainen, wedstrijden en andere belangrijke dingen (later meer). Tussen mijn laatste blog en deze blog is voldoende gebeurd om over te schrijven, dus bereid je voor op een lang verhaal.

Bredase singelloop

Op 2 oktober stond ik aan de start van de Bredase Singelloop. Na de Dam to Damloop had ik het gevoel dat ik een persoonlijk record op de halve marathon in de benen had en wilde dit graag proberen te verzilveren in Breda. Er stond best een stevig briesje, waardoor het belangrijk was om in een groep te kunnen lopen. Samen met Diane van Es gingen we voortvarend van start, maar na 5 kilometer voelde ik al dat ik aan het forceren was om er bij te blijven. Ik liet Diane gaan en probeerde tegen wind aan te haken bij mannen. Dit lukte eigenlijk niet echt lekker, ik voelde dat ik erg vroeg in de race al in het rood zat. Tijdens een halve marathon wil je toch zeker de eerste 10km goed doorkomen, maar die dag was dit niet het geval.

Na 10 kilometer begon ik dan ook steeds meer verval te hebben en begonnen vage klachten zich aan te dienen zoals een zijsteek en een slapende voet. De laatste vijf kilometer heb ik een paar keer moeten stoppen in verband met een slapende voet en wist ik dat een snelle tijd uitgesloten was. Allemaal in mijn ogen makkelijk te verklaren: door te hard van start te gaan zat ik te vroeg in het rood en verkrampte ik qua loopstijl. Ik had een risico genomen door met Diane mee te starten op een tijd van sub 70min en daarvoor heb ik de prijs betaald in het tweede deel van de wedstrijd. Natuurlijk baalde ik van mijn tijd (1:14’53), maar tegelijkertijd wist ik dat ik een risico nam. De trainingen wezen er op dat ik een mooi PR kon lopen, maar helaas heb ik dat niet kunnen vertalen naar deze wedstrijd. Maar wat in het vat zit verzuurt niet!

Trainingsstage St. Moritz

De maandag na de Bredase singelloop vertrok ik op trainingskamp naar het Zwitserse St. Moritz, mijn “happy place”. Ruim vier weken ben ik weer in de mooiste trainingsomgeving van Europa verbleven om te werken aan mijn basis. Na het EK in München heb ik samen met Gerard (coach) een plan gemaakt om te zorgen dat ik belastbaarder word en consistenter kan trainen. Kleine blessures hebben meerdere keren roet in het eten gegooid richting een belangrijke wedstrijden, waardoor ik onvoldoende belastbaar bleek om echt een uitschieter te laten zien. Dat kun je als excuus gebruiken, maar ik zie het liever als een verbeterpunt richting de toekomst.

Dit hield in dat ik mijn snelheid weer terug naar het niveau van mijn 10km PR moest krijgen, belastbaar genoeg moest zijn voor heuvelsprints en baantrainingen, maar ook in staat moest zijn om week in week uit trainingen te draaien. Ik ben in St. Moritz gestaag mijn omvang qua kilometers per week gaan opvoeren, maar tegelijkertijd blijven werken aan mijn snelheid tijdens baantrainingen en heuvelsprints, en bijna dagelijks gaan werken aan mijn rompstabiliteit en mobiliteit.

Elke week voelde ik dat de trainingen beter gingen en ik daadwerkelijk belastbaarder werd. Bovendien heb ik enorm genoten van de prachtige herfstkleuren. Gedurende vier weken heb ik misschien twee dagen slecht weer gehad en ik heb volle bak genoten van elke training daar. Daarnaast heb ik nagenoeg elke training kunnen combineren met Tom Hoogeboom, Levi Janssen, Martijn Wijnhoven, Stefan Nillessen, Ronald, Fabiënne Schlumpf (Zwitserland) en Timo en Toto uit Duitsland. Het is altijd leuker om samen te lopen en bovendien inspirerend om met atleten te trainen uit diverse leeftijden, achtergronden en afstanden. Iedereen heeft zijn eigen kijk op training/wedstrijden en daar kun je veel van leren. Dit trainingskamp is mij vooral bijgebleven dat het allerbelangrijkste is om plezier te hebben in wat je doet. De beginnersgeest van de jonge atleten liet mij weer ervaren dat hardlopen vooral leuk is en dat we het soms onnodig ingewikkeld of te serieus maken in ons hoofd. Ik heb zowel tijdens als tussen de trainingen door veel gelachen en ik moet dan altijd denken aan de slogan: A happy athlete is a fast athlete.

Zevenheuvelenloop

Op 15 november stond voor mij de laatste “snelheidsprikkel” op het programma voordat ik zou vertrekken naar Kenia voor de start van mijn marathonvoorbereiding. Zoals ik eerder al aangaf was na München voor mij belangrijk dat ik mijn snelheid weer op orde zou krijgen. De Zevenheuvelenloop was wat dat betreft een perfecte test. De ‘usual suspects’ Diane van Es en Maureen Koster stonden ook aan de start en daarnaast een zeer sterk internationaal deelnemersveld. De omstandigheden waren behoorlijk goed, maar wel erg koud (vijf graden). Ik heb nog even getwijfeld of ik in een lange broek zou lopen, maar voelde na het inlopen dat een korte broek wel zou moeten kunnen.

De eerste kilometer voelde alsof iedereen als een stel dolle stieren vertrok en ik moest mezelf even aansporen om de juiste groep te vinden. Er ontstond een grote groep waarbij ik goed kon volgen. Echter na vier kilometer begon Diane van Es het tempo heuvelop op te voeren en merkte ik dat het voor mij een tandje te hard ging. Ik wilde niet net als in Breda mezelf opblazen en besloot dit keer de groep te laten gaan. Best een lastig besluit, want lekker in een groep hangen is toch mentaal wat makkelijker dan alleen tempo maken.

Uiteindelijk kon ik het tempo goed hoog houden en de tweede helft van de race gaan jagen op andere lopers en loopsters. Heuvelop kon ik mezelf staande houden tussen wat mannen en heuvelaf stortte ik mezelf naar beneden om gaatjes te dichten. De laatste drie kilometer zaten er kilometers van 3’03 en 3’07 bij. In een PR van ruim twee minuten kwam ik over de finish in een tijd van 49’09. Snelheidstest geslaagd!

Project All In

Een paar dagen na de Zevenheuvelenloop stapte ik alweer in het vliegtuig voor een ander trainingskamp: zes weken Kenia. De drie maanden die volgen zal ik slechts 1,5 thuis zijn. Ik noem dit mijn “project All In”. Ik zal zes weken in het Keniaanse Iten verblijven op 2.400m hoogte en terugkomen voor Egmond halve marathon. Een week na Egmond is het plan om voor vijf weken te vertrekken naar Monte Gordo, Portugal.

Waarom ben je zoveel weg hoor ik je denken? Allereerst omdat het trainen op hoogte en in de warmte vele voordelen meebrengt ten opzichte van mogelijk winterse omstandigheden thuis: minder kans op blessures, meer kwaliteit in trainingen en sneller herstel. Bovendien is “Project All In” niet zomaar uit de lucht gegrepen: Ik zal de zes weken in Kenia gebruiken om te werken aan mijn duurvermogen voor de marathontraining, waarna ik in Portugal de meest specifieke marathontrainingen zal doen in voorbereiding op mijn volgende marathon.

*tromgeroffel*

Op 19 februari 2023 zal ik deelnemen aan de Sevilla marathon

Hoewel de limieten voor de Olympische Spelen op dit moment nog niet bekend zijn, heb ik er vertrouwen in dat ik een nieuwe stap in mijn ontwikkeling kan zetten en dat ik op deze manier alles kan geven. Ik vergelijk mijn marathonvoorbereiding met een adventkalender (het is immers bijna kerst): elke dag maak ik een hokje open en doe de trainingen die mij beter maken. Aan het einde van de Adventkalender mag ik het grootste en mooiste hokje openen: de marathon.

Op dit moment van schrijven ben ik alweer halverwege mijn trainingskamp in Kenia. De eerste drie weken zijn voorbijgevlogen en ik heb al een aantal goede trainingen kunnen uitvoeren. De eerste twee weken stonden vooral in teken van acclimatisatie. Ik deed daarom vooral rustig duurwerk, wat perfect is voor deze fase van de marathontraining. De afgelopen week was een stuk intensiever met onder andere een lange duurloop, marathonblokken en een baantraining. De komende weken zullen voornamelijk in het teken van duurwerk blijven staan, waarbij af en toe het accent ligt op tempowerk. Ik kies er bewust voor om de zware specifieke marathontrainingen niet op hoogte te doen, maar op zeeniveau in Portugal. Op die manier kan ik meer kwaliteit uit mijn trainingen halen met een lager risico op vermoeidheid/overtraining.

Zoals jullie kunnen lezen ben ik weinig in Nederland te vinden. Gelukkig staat er tijdens deze marathonvoorbereiding nog wel 1 wedstrijd in Nederland op de planning: Egmond halve marathon. Deze thuiswedstrijd kan ik natuurlijk niet laten schieten en zal een mooie vormtest zijn in het midden van de marathonvoorbereiding.

Nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte met betrekking tot mijn resultaten en planning. De volgende blog zal ik wat meer ingaan op het trainen en leven in Kenia.