maart 9, 2020maart 9, 2020 Jillholterman

EK Limiet tijdens CPC halve marathon

Wedstrijdverslag

Wat voelt het goed om het wedstrijdverslag van de CPC halve marathon te beginnen met de titel: ” EK Limiet tijdens CPC halve marathon”. Deze dag stond in mijn hoofd geprent als de dag waarop het moest gaan gebeuren: wind of geen wind, corona of geen corona. In dit wedstrijdverslag neem ik jullie mee in mijn (mentale) voorbereiding op deze wedstrijd, de race zelf, een korte sidenote over mijn schoenen en natuurlijk eindig ik met een klein dankwoord aan alle mensen die dit tot nu toe hebben mogelijk gemaakt.

De voorbereiding

Een goede voorbereiding is het halve werk toch? Nou, met die voorbereiding was ook weinig mis. Ik ben drie weken op trainingskamp gegaan naar Portugal om lekker in de warmte te trainen. Ik heb daar met name de eerste twee weken heel erg goed getraind. De derde week was ik toch wat vermoeid en heb ik het schema wat aangepast. Hoewel je weet dat dit de meest verstandige beslissing is, ga je er toch een beetje van twijfelen: Kan ik het wel? Heb ik er echt wel alles aan gedaan?

Op de woensdag voor de CPC had ik nog een afspraak staan met mijn mental coach Hans Luijendijk. Met hem besprak ik deze kleine onzekerheden en hij zei: “Als je zeker wilt weten of je het kunt, moet je naar een waarzegster gaan. Je weet het pas als je het doet.” Deze woorden haalden de laatste restjes twijfel bij me weg: Ik moest het gewoon doen.

Ik kneep ‘m nog wel een beetje dat de wedstrijd misschien niet door zou gaan vanwege het coronavirus, want in de gehele wereld werden sportwedstrijden afgelast of uitgesteld. Na de afgelasting in Schoorl zou het echt een enorme teleurstelling zijn als CPC ook werd afgelast. Gelukkig was dat niet aan de orde!

Op de dag van de wedstrijd ben je vooral aan het wachten, want de start was pas om 14:30 uur. Ik heb dus aardig kunnen uitslapen en heb twee keer ontbeten. Zoals altijd bestond het ontbijt uit wit brood met vruchtenhagel vergezeld met koffie. Het is geen heerlijk uitgebreid ontbijt, maar dat krijg ik toch niet weg. Dit maaltje kan ik goed verdragen en zorgt voor de minste problemen onderweg.

Ruim een uur voor de start ging ik inlopen en toen ik terug kwam bij het hotel zag ik de groep al richting start wandelen. Shit, die waren eerder vertrokken dan gepland. Ik heb snel mijn schoenen gewisseld en tas gehaald en ben vervolgens met Ronald en de uiteindelijke winnaar bij de mannen er achteraan gesjeesd.

Ik had uiteindelijk voldoende tijd en kon nog even gedag zeggen tegen mijn familie en vrienden langs de kant. Zoals te zien op de foto was ik heel ontspannen en had ik vooral heel veel zin om te gaan lopen.

De race

Om 14:30 viel het startschot en ging ik vergezeld door mijn twee tempomakers Joeri Wolf en Emmanuel Biwott op weg naar hopelijk een EK limiet. We zouden de eerste 10km windkracht 5 tegen krijgen, vervolgens 7km wind mee en de laatste 4km een soort zijwind.

Ik deelde mijn race in mijn hoofd in per 5km: eerste 5km relaxed lopen en nog energie halen uit de omgeving, van 5 naar 10km goed schuilen in de groep, tussen 10 en 15km gebruik maken van de wind mee maar niet forceren en de laatste 6km pushen. Precies zo ging het ook. Ik zat op 15km nog heel relaxed en riep: Dat is het eerste PR! (51’08). Meteen daarna dwong ik mezelf weer terug te kruipen in de ontspannen focus, en niet te veel te denken aan de eindtijd. Ik moest echt in het hier en nu blijven (cliché alert).

Op 17km merkte ik dat ik een beetje misselijk werd. Mijn benen voelde nog echt goed, maar een wee gevoel begon te overheersen. Ik besloot nog even te wachten met hard pushen. Bij het ingaan van de laatste kilometer plaatste de Keniaanse dame die wij hadden teruggehaald een versnelling en de Poolse uit mijn groep ging meteen met haar mee. Ik probeerde te schakelen naar een hogere versnelling, maar begon direct te kokhalzen. Oke, geen goed idee om te versnellen. Ik probeerde het nog twee of drie keer, maar dat resulteerde direct in kokhalzen. Geen fijn gevoel en ik kon dus eigenlijk alleen maar steady doorlopen.

Ik draaide de bocht om richting de finish en zag de klok op 1 uur en 11 minuten springen. Die EK Limiet ging ik heel dik halen! Ik hoorde mijn familie en beste vriendin schreeuwen langs de kant en dacht: Nu moet ik gaan genieten. Ik gooide mijn handen in de lucht en kwam met een big smile over de finish!

Give a girl the right shoes, and she can conquer the world – Marilyn Monroe

Het afgelopen jaar is er hevig gediscussieerd over de nieuwe technologie in schoenen. Ook zelf heb ik mij verzet tegen het lopen op carbonschoenen, omdat het in mijn ogen in strijd was met de regels en geen eerlijk speelveld bood. Onlangs heeft World Athletics regels gepubliceerd omtrent de schoenen. Eindelijk is er duidelijkheid voor atleten wat mag en wat niet. Of dit de oplossing is weet ik niet, maar voor nu weet iedereen waar hij/zij aan toe is. Andere merken komen met hun eigen variant op de schoen om het speelveld weer gelijk te trekken.

Zo ook mijn eigen sponsor Saucony. Een week voor de CPC loop kreeg ik de beschikking over een vers paar schoenen: de Endorhin Pro. Het nieuwste model van Saucony mét carbonplaat. Ik kan het niet vergelijken met andere schoenen, want ik heb slechts die van mijn eigen sponsor aan gehad. Of ze net zo goed zijn weet ik dus niet, maar dat wisten we ook niet met de normale racers. We zijn dus weer terug op een enigszins gelijk speelveld, waarbij de verschillen onderling niet groter zullen zijn dan voor het carbon tijdperk.

Uiteraard is er wel verschil te zien in de tijden die worden gelopen. Ik kan nu uit eigen ervaring zeggen dat het verschil ‘m vooral zit in de frisheid van de benen. Althans, dat denk ik, want ik kan de race niet overlopen op mijn andere schoenen. Het blijft dus een beetje gokken. Ik denk dat het dus vooral zo is dat je aan het eind van de wedstrijd minder stijf wordt en technisch mooier blijft lopen. Daar zit het grootste deel van de tijdwinst. Hoeveel die tijdwinst is durf ik oprecht niet te zeggen.

Bij mezelf heb ik het idee dat ik de schoen nog niet optimaal heb benut, omdat ik mijn race heb ingedeeld alsof ik geen voordeel had. Ik ben dus weggegaan op het schema dat ik dacht te kunnen lopen zonder carbon. Wellicht dat ik de volgende keer iets scherper weg zal durven! Voor nu kan ik alleen zeggen dat ik mijn sponsor Saucony dankbaar ben voor de kans om in een gelijk speelveld te acteren gisteren. Ik was vooraf wellicht sceptisch of we dit met zijn allen wel moeten willen, maar Des Linden zei heel treffend: You have to adapt, or die.

Dankwoord

De prestatie van gisteren stond natuurlijk niet op zichzelf. Deze werd mogelijk gemaakt door mijn sponsoren, vrienden en familie. Gister was een teameffort! Van mijn tempomakers Joeri en Emmanuel, tot aan Joop die op de motor tussentijden doorgaf.

Veel dank aan mijn coach Gerard van Lent, die voor dag en dauw met mij en Ronald meefietst tijdens trainingen. Hij is dagelijks bereikbaar als ik hem iets wil vragen. We hebben bijna dagelijks wel even contact en ik ben dankbaar voor onze samenwerking de afgelopen jaren.

Mijn ouders, familie en vrienden die gister weer in de kou langs de kant stonden te schreeuwen, of op een andere manier met mij mee leefden. Dankzij jullie steun en begrip zijn we weer een stapje dichterbij mijn droom!

En natuurlijk Ronald. Die er altijd voor mij is en zijn eigen teleurstelling aan de kant kan zetten na een slechte race om trots en blij te zijn voor mijn prestatie. Hij is mijn soulmate, we are in this together!

Tot slot wil ik alle sponsoren bedanken die het tot nu toe mogelijk hebben gemaakt om mijn droom na te jagen. In het bijzonder mijn twee hoofsponsoren Saucony en Victor Advocaten. You rock!