Witte melkflessen on tour

Helaas komt aan elk trainingskamp weer een einde en zo dus ook aan ons verblijf in Kenia. Na bijna drie weken op hoogte te hebben getraind, stappen Ronald en ik vanavond in het vliegtuig terug naar Nederland. In drie weken tijd heb ik veel progressie geboekt, behalve dan met de kleur van mijn benen.

Zoals mijn broertje al gekscherend reageerde op een instagrampost: “Melk was 2 halen 1 betalen?”, heb ik pijn-aan-je-ogen witte benen. Dat is hier in Kenia ook niet onopgemerkt gebleven en heeft al tot meerdere huwelijksaanzoeken geleid. Hier kunnen ze mijn melkflessen wel waarderen en begrijpen ze: dat is haar motor (zoals de slogan van vroeger: melk, de witte motor).

Mijn witte melkflessen hebben de afgelopen drie weken weer een mooie stap gezet. De knieblessure verdween als sneeuw (ook wit) voor de zon en ik heb mezelf weer behoorlijk op de rit gekregen hier. En dat is natuurlijk erg fijn. Voor het eerst sinds oktober heb ik weer een week van meer dan 100km gelopen, zonder problemen.

Terug in Nederland heb ik nog vier weken voordat de eerste wedstrijd op het programma staat. Ik loop op 31 maart het Nederlands Kampioenschap halve marathon tijdens de Venloop in Venlo. Daar hoop ik mijn witte benen te laten spreken!