augustus 22, 2022augustus 22, 2022 Jillholterman

21e plaats tijdens het EK Marathon in München

Wedstrijdverslag

Inmiddels is het exact een week geleden dat ik aan de start verscheen van het EK marathon in München. Omdat ik dit wedstrijdverslag met tijd en aandacht wilde schrijven, heb ik gewacht tot mijn treinreis terug naar Nederland. Ik hoop jullie wat inzicht te kunnen geven in het proces naar de race toe, de wedstrijd zelf en sfeer eromheen. Het is een behoorlijk lang verslag geworden, dus als je alleen over de wedstrijd zelf wil lezen kun je doorscrollen naar het stukje “De Wedstrijd”.

Voorbereiding

Omdat ik mijn focus volledig op het EK had gelegd besloot ik afgelopen jaar om geen voorjaarsmarathon te lopen en in het voorjaar kortere afstanden te doen. Op die manier hoopte ik de onderliggende afstanden te verbeteren en van daaruit de marathonvoorbereiding met voldoende snelheid in te gaan. Dit plan was deels gelukt, hoewel er wel wat hobbels op de weg waren in de vorm van pijntjes. Toen we zo’n 12 weken voor de marathon begonnen met de voorbereiding was ik echter fit, gezond en gretig om er tegen aan te gaan. Ik begon erg voortvarend en liep “voor op schema”. Ik plaats deze woorden bewust tussen aanhalingstekens, omdat er eigenlijk niet zoiets als een schema bestaat. Bovendien werd deze zogenaamde voorsprong redelijk snel tenietgedaan door een blessure aan mijn hamstring.

Deze blessure was qua timing erg vervelend, maar zorgde er ook voor dat ik in mijn hoofd mijn doelen voor het EK moest bijstellen. Ik kon gelukkig na drie weken onderbreking wel snel weer opbouwen en de marathontraining hervatten. Op die manier kon ik fit afreizen naar St. Moritz om daar te werken aan de best mogelijke vorm onder de gegeven omstandigheden. Mijn doel verlegde ik naar het leveren van een maximale bijdrage aan het teamresultaat.

Gedurende het trainingskamp in St. Moritz merkte ik echter dat de vorm veel beter was dan ik eigenlijk dacht. Ik had een prima 10x1km training gedaan en kon de omvang omhoog schroeven tot een week van 170km, aangevuld met alternatieve training op de crosstrainer. De laatste week van het trainingskamp deed ik een marathonspecifieke training op basis waarvan ik concludeerde dat mijn vorm toch behoorlijk vergelijkbaar was met mijn PR-marathon. Wel wist ik dat ik niet getraind was voor een marathon met tempowisselingen en dat ik de race vooral goed moest opbouwen voor het beste resultaat.

Naast de marathontrainingen heb ik ook intensief getraind op warmte-acclimatisatie. De verwachting was dat het een warme marathon ging worden en ik wilde de lessen uit Tokyo/Sapporo gebruiken om mij hier zo goed mogelijk op voor te bereiden. Uiteindelijk bleek in de dagen voor de wedstrijd dat het minder extreem zou worden dan gedacht, maar er zou nog steeds sprake zijn van een zogenaamde warmtemarathon. Ik heb mijn koelprotocol voor de start iets aangepast en heb de drank niet gekoeld genomen dit keer.

Op woensdag voor de race vertrokken Ronald, Gerard en ik richting München. We mochten vanaf vrijdag in het atletenhotel aankomen, dus hebben we onderweg nog twee nachten overnacht in Duitsland. Eenmaal in het atletenhotel zijn de dagen simpel: drie keer per dag eten, lanterfanten, koffie drinken en een keer per dag loslopen. Het loslopen deden we in een park dat vlakbij het hotel gelegen was, English Garden genaamd. Echt een super mooi en uitgestrekt park, waar je fijn kon lopen.

Wedstrijddag

Op maandagochtend ging de wekker vier uur voor de start, om 6u30. Ik nam snel een douche, kleedde me aan en ging gewapend met vruchtenhagel richting het ontbijt. Zoals altijd heb ik het ontbijt weer als een soort dwangvoeding naar binnen geschoven en weggespoeld met een kop koffie. Bij het ontbijt moest ik ook mijn bidons inleveren die door de begeleiding meegenomen werden naar de drankposten. Vervolgens ging ik naar boven om de rest van mijn spullen te halen om daarna in de bus richting Odeonsplatz te vertrekken.

Eenmaal aangekomen op het wedstrijdterrein liet ik nog een korte check doen door Roel van Opdorp (fysiotherapeut). Ik wandelde richting de start/finish en bekeek nog kort hoe de eerste drankpost was ingericht. Het viel meteen op dat er weinig ruimte was en dat het eigenlijk niet/nauwelijks zichtbaar was waar de Nederlandse tafel stond. Ik moest dus zorgen dat ik scherp was als ik aan kwam lopen.

Hoewel de voorspellingen redelijk mild waren voelde ik met inlopen dat het toch vies klam was. Ik liep 15min rustig in en pakte daarna een koelvest voor de rest van de warming-up. 35min voor de start moesten we gezamenlijk als team richting de callroom. Daar worden startnummers, schoenen en wedstrijdtenue gecontroleerd en krijg je een chip die je aan een schoen moet bevestigen. Er waren slechts vier toiletten voor meer dan 60 atleten, dus dat leverde lichtelijk chaotische taferelen op. Iedereen wil last minute nog een zenuwenplasje doen om zeker te zijn dat er niks in de weg zit straks.

Tien minuten voor de start mochten we de callroom uit en konden we nog een paar versnellingen doen. Alles voelde goed en ik had zin om te racen!

De wedstrijd

Het parcours van de wedstrijd bestond uit een aanloopronde van 2,2km en vier grote ronden van 10km. Omdat we na 2,3km de eerste drankpost hadden besloot ik om een beetje ontspannen te starten en niet druk te maken om posities. De eerste kilometers gingen erg traag, waardoor eigenlijk iedereen bij elkaar liep. Zoals verwacht was het CHAOS en moest ik me goed concentreren op waar onze tafel was. Ik schoof redelijk vroeg naar rechts, omdat ik niet op het laatste moment me er nog tussen wilde proppen. Wonder boven wonder had ik mijn bidon.

Na zo’n 4km merkte ik dat het tempo van de kopgroep werd opgevoerd en dat ik beter kon overschakelen op mijn eigen tempo. Ik hoopte dat andere dames de omstandigheden zouden onderschatten en zichzelf zouden opblazen. Na de wedstrijd hoorde ik dat er in de kopgroep heel veel tempowisselingen waren, waardoor ik blij ben met de keuze die ik heb gemaakt om mijn eigen race te lopen.

De eerste twee grote ronden voelde ik me zeer ontspannen en haalde ik veel energie uit de aanmoedigingen vanuit het publiek. Dit was mijn eerste marathon buiten covid-setting en ik vond het echt geweldig. Mijn ouders waren er nu wél bij. Er was een Nederlandse supporterszone, inclusief hooligans ;-). Ook het Duitse publiek was enorm enthousiast en deed er alles aan om ons door deze marathon te schreeuwen. Op de heuvel die we elke grote ronde moesten overbruggen stond veel publiek en stond een goede vriend met een ghettoblaster. De eerste ronde schoot ik zelfs even in de lach toen hij mét ghettoblaster op de nek mee de heuvel omhoog liep. Zo werd ik niet alleen van drinken voorzien onderweg, maar ook van muziek van de Spicegirls, Vengaboys en Snelle.

Bij de heuvel haalde ik de andere Nederlandse loopster Ruth van der Meijden in. Ik hoopte dat we samen konden werken om de dames voor ons op te rapen. Er stond namelijk best wel wat wind op sommige stukken, dus dan is het fijn als je niet alles alleen loopt. Helaas bleek Ruth niet fit te zijn en hebben we maar kort samen kunnen lopen en moest ze uiteindelijk op 21km de strijd staken. Voor haar een enorme teleurstelling en een aderlating voor het team, waarmee we kans hadden op een teammedaille.

Vanaf de derde ronde begon ik steeds meer mensen in te halen en door te schuiven in het veld. Ik voelde me nog steeds erg sterk en had steeds weer een nieuw richtpunt voor me. Toen ik voor de derde keer de heuvel omhoog ging zag ik de kopgroep naar beneden komen. Ik scande de groep en zag dat Nienke er nog bijzat. Mooi, dat ging dus goed. Achter haar groep was een lint ontstaan met wat loopsters en ik had het idee dat ik nog voldoende in de tank had om er toch zeker een paar terug te halen. Wellicht werd ik daardoor wat enthousiast op het deel heuvelaf en heb ik daar iets te veel energie uitgegeven, want toen ik op 34km aankwam merkte ik dat mijn benen stijf begonnen te worden en ik de souplesse verloor.

Ik had nog wel een Duitse dame in het vizier en ik probeerde naar haar toe te lopen. De laatste keer heuvelop ging allesbehalve soepel, maar het gaatje werd steeds een beetje kleiner. Met nog zo’n 3 kilometer te gaan merkte ik dat de marathon zich echt liet gelden. Mijn benen waren zwaar en het tempo begon behoorlijk in te zakken. Ik moest mezelf dwingen om niet te denken aan hoe ver het nog was, maar in het moment te blijven en de focus te houden op het inhalen van de Duitse atlete. Op het laatste rechte stuk, dat eeuwig leek te duren, kreeg ze me in de gaten en kon mij afhouden door zelf ook te versnellen. Daardoor haalde ik nog wel een Tsjechische dame in, waardoor ik uiteindelijk als 21e zou finishen. Met het damesteam eindigden we als 8e, ver verwijderd van de medailles. Jammer natuurlijk, maar dat blijft het lastige aan marathon: het moet kloppen. Dus als het bij een van de loopsters niet klopt, zoals bij Ruth, dan zijn de medailles meteen buiten bereik.

Na mijn eigen finish probeerde ik het zo lang mogelijk uit te stellen om het terrein te verlaten, want ondertussen was Ronald ook bezig met zijn EK marathon. De mannen waren namelijk een uur later gestart dan de vrouwen. Zo kon ik de doorkomt na 32km nog even meepakken voordat ik richting de mixed zone (pers) liep. Uiteraard heb ik de laatste beetjes lucht die ik nog had gebruikt om Ronald aan te moedigen.

Reflectie

Een 21e plaats is een degelijke prestatie, maar geen enorme uitschieter waarop ik wellicht had gehoopt. Ik ben blij met mijn race en de manier waarop ik gelopen heb. Dan kan ik ook alleen maar tevreden zijn met het resultaat, omdat dit een gevolg is van het eerste. Natuurlijk, ik had gedroomd van meer. Stiekem droomde ik zelfs wel van top 10, maar dan moet alles kloppen. Uiteindelijk was dat in de voorbereiding niet het geval, en dat is heel vaak niet het geval. Een echt perfecte voorbereiding voor een marathon heb je misschien een of twee keer in je leven, en dat is geen garantie op een perfect resultaat. Het is de kunst om te dealen met de omstandigheden die je gegeven worden en lessen te trekken voor de volgende keer.

De lessen die ik geleerd heb in deze voorbereiding zijn dat ik vooral moet gaan werken aan mijn belastbaarheid. Het is een terugkerend iets en ik heb als het goed is nu eindelijk de tijd om, zonder druk van een naderend toernooi, de basis weer sterker te maken. Uiteindelijk denk ik dat ik er nog heel veel progressie mogelijk is als ik consistenter word in training. Met minder pieken en dalen. Hoe ik dit ga bewerkstelligen zal ik de komende tijd gaan onderzoeken met mijn begeleidingsteam. Datzelfde team heeft er voor gezorgd dat ik aan de start stond van het EK en daar het voor mij maximale er uit heb kunnen halen. Ik zou willen zeggen: we zijn een goed team :-).

Sponsoren & begeleiding

Over goed team gesproken: zonder de mensen om mij heen had ik niet op dit EK kunnen staan. Mijn fysio’s Joost en Olaf, manueel therapeuten Roel en Arie, osteopaat Nico, krachttrainers Jeff en Jerrel, diëtist Gregory en mijn coach Gerard hebben dit mede mogelijk gemaakt. Ook vrienden en familie zijn een enorme steun geweest richting dit belangrijke doel.

Tot slot ben ik een enorme dank verschuldigd aan mijn sponsoren. Het is altijd een uitdaging om financieel de puzzel rond te krijgen en de sportieve keuzes te maken die je wilt maken. In voorbereiding op dit EK moesten we onze eigen kosten dragen voor bijvoorbeeld trainingskampen en alle overige kosten van de voorbereiding, hetgeen ik nooit gekund zou hebben zonder mijn persoonlijke sponsoren. Ik wil hen dan ook nadrukkelijk bedanken, want het betekent alle verschil van de wereld dat zij geloof in mij hebben.