De Olympische marathon: een bijzondere ervaring
Een paar dagen na de wedstrijd ben ik weer terug in Nederland en heb ik het een en ander kunnen laten bezinken. De afgelopen periode is er veel op me afgekomen, wat ik graag met jullie wil delen. Dit is daarom niet alleen een wedstrijdverslag, maar ook een verslag van de gehele ervaring rondom de Olympische Spelen. Dus ga er maar even goed voor zitten, want dit wordt een laaaaaaaange blog. Mocht je alleen het wedstrijdverslag willen lezen, dan moet je even doorscrollen naar beneden ;-).
De reis richting Japan
Op 29 juli (twee dagen eerder dan gepland) vertrok ik samen met de andere marathonlopers en de twee coaches Bram Wassenaar en Gerard van Lent richting Japan. Onze eerste reisdag was de lange vlucht richting Tokyo, waarbij ik dankzij een crowdfundingsactie op social media business class kon vliegen. Een super fijne ervaring, waardoor ik echt uitgerust in Japan aankwam. Zodra ik het vliegtuig in stapte heb ik mijn horloge op Japanse tijd ingesteld, zodat ik vanuit die tijdzone ging denken. Na het avondeten ben ik gaan slapen, zo rond 00.00u Japanse tijd (17.00 NLse tijd), om vervolgens 7 uur later vlak voor het ontbijt wakker te worden. Ik kwam er achter dat vliegtuigvoedsel niet per se naar karton hoeft te smaken, want het eten was heerlijk! Een uurtje na het ontbijt kwamen we aan op de luchthaven van Tokyo, waarna het grote wachten begon.
We werden direct op aparte klapstoeltjes geplaatst in afwachting van onze covidtest. Er kwamen steeds diverse Japanse medewerkers vragen waar we heen gingen (Olympic village or Cycling Village), of we ons paspoort konden laten zien, of we een QR-code hadden, of we de OCHA-app hadden etc. Elke vraag werd op zijn minst vijf keer gesteld, door vijf verschillende personen. Daarna gingen ze weer druk met elkaar in overleg en maakten notities op een kladblokje. Het leek allemaal weinig efficiënt, maar we hadden ons er al op ingesteld dat dit lang zou gaan duren dus ik kon me er niet echt druk om maken. Uiteindelijk mochten we door naar de “Spuugstraat”. Hier moesten we in een buisje ons speeksel verzamelen en inleveren (dit zouden we vanaf dat moment elke ochtend doen en inleveren bij de organisatie). In afwachting van de uitslag van ons spuug moesten we plaatsnemen in een “waiting room”. Gelukkig was iedereen op onze vlucht negatief en leek het er op dat we nu dan echt richting het Olympisch Dorp zouden vertrekken. Toch moesten we nog eenmaal plaatsnemen in een andere waiting room op de airport. Op deze manier werd voorkomen dat we in contact kwamen met andere mensen, al leek het vooral op tijdverdrijf.
Eenmaal in de bus richting het Olympisch dorp begon ik wel aardig in te kakken, maar gelukkig waren we er nu bijna. De marathonlopers zouden twee nachten in het Olympisch dorp verblijven om vervolgens door te reizen naar Sapporo, waar de marathon werd georganiseerd.
Het Olympisch dorp
Ik kon me nooit zo goed een voorstelling maken van het Olympisch dorp. Hoe groot zou het zijn? Groot. TeamNL had bijna een volledig flatgebouw voor zichzelf, wat al aangeeft hoe groot een klein landje als Nederland kan zijn in sport. Alle Nederlanse sporters zaten in hetzelfde gebouw, verdeeld over zo’n 18 verdiepingen. Door de uitbraak van coronabesmettingen waren de regels wat aangescherpt en mocht je alleen met sporters van je eigen sport in de lift staan en met niet meer dan vier personen. De marathonlopers en coaches deelden een appartement, waarbij Andrea Deelstra mijn kamergenoot werd. We sliepen – inderdaad – op kartonnen bedden. De reden hiervoor was dat de bedden dan recyclebaar zouden zijn en de spelen enigszins meer duurzaam konden plaatsvinden.
De eetzaal in het olympisch dorp was echt gigantisch. Je kwam binnen met je accreditatie en door minimaal drie keer je handen te ontsmetten (aan het einde van de rit heb je geen opperhuid meer over). Vervolgen was er een beneden- en bovenverdieping, maar wij gingen steeds met de roltrap naar boven. Daarna moest je handschoenen aan en een dienblad pakken. Aan de randen van de zaal waren allemaal afhaalloketjes met diverse soorten eten, voor ieder wat wils (halal, vegetarisch, glutenvrij, aziatisch, pasta, pizza etc.). In het midden van de zaal kon je drinken pakken en stonden lange rijen eettafels met plastic tussenschotten.
In het OIympisch dorp heb ik nog drie keer een duurloop gedaan. Je kon ongeveer een ronde maken van 3 a 4km, afhankelijk van welke route je nam. Ik merkte dat ik nog wel wat last had van de jetlag, maar met name de warmte was deze eerste dagen echt wel even slikken. Met name in de ochtend was de zon al behoorlijk sterk en voelde ik na 20min dat ik langzaam van binnen begon te koken. Mijn hartslag schoot na 30min ineens door van zone 1 naar zone 3 (dat is van rustige intensiteit naar net iets onder marathonintensiteit). Ik maakte mij toch een klein beetje zorgen hoe dat straks zou gaan bij een langere inspanning op hogere snelheid.
Het was echt leuk om in het Olympisch dorp te zijn geweest en wat van de “Olympic experience” te kunnen voelen. Echter, na anderhalve dag was het voor ons tijd om door te reizen richting Sapporo. Gelukkig was dit een minder lange reis en verliep het qua controles was soepeler.
Aankomst in Sapporo
Vanaf het moment van aankomst in Sapporo zou onze bewegingvrijheid flink worden teruggeschroefd. In het Olympisch dorp konden we naar buiten binnen het dorp en was er zelfs een klein parkje aangelegd. In Sapporo mochten we twee keer per dag naar de trainingslocatie en was wandelen naar de eetzaal een soort uitje. De eetzaal was in een ander gebouw, waarvoor je de straat moest oversteken. Dit gebeurde onder strikte begeleiding van vrijwilligers en politie. Ook binnen het gebouw stonden op elke hoek mensen met een bordje of te zwaaien welke richting je op moest lopen. Als je dan per ongeluk vijf meter te ver liep mocht je niet terug, maar moest je het hele rondje opnieuw lopen.
Begeleiding richting de eetzaal De Japanners op het vliegveld wensen ons succes
De eetzaal in Sapporo was heel anders ingedeeld dan in het Olympisch dorp en had meer iets weg van een klaslokaal, waarbij je twee aan twee kon eten. De keuze was meer basic dan in het Olympisch dorp en de eerste dagen erg eenzijdig. Daarna werd het elke dag wat beter, hoewel ik zelf inmiddels overschakelde op vezelarm eten in verband met de naderende wedstrijddag.
De laatste voorbereidingen
Wanneer we naar de training wilden werden we naar aan afgesloten locatie gebracht op zo’n 20 minuten rijden vanaf het hotel. Er was een ronde uitgezet van 900 meter rondom een stadion en in het stadion zelf kon je een ronde van 400 meter lopen. Na de eerste training viel mij meteen op dat dit nog wel eens tricky kon zijn voor blessures. De ronde was namelijk met een flinke klim en afdaling en het asfalt was niet helemaal recht. Ook de binnenronde was van keihard beton en liep een beetje scheef.
Op maandag deed ik nog twee keer een rustige duurloop en merkte ik dat de warmte langzaam begon te wennen. Op dinsdag was mijn laatste training met wat snellere tempo’s. Tijdens deze training hebben we voor de laatste keer alle koelmethoden getest. Deze laatste test ging op zich erg goed, al was wel duidelijk dat ik mijn tempo tijdens de wedstrijd zou moeten aanpassen aan de zware omstandigheden. Dit was geen grap. De marathon en het snelwandelen waren verplaatst naar Sapporo omdat het een koeler klimaat zou hebben dan Tokyo, maar als gevolg van een extreme hittegolf was het in Sapporo warmer dan in Tokyo. Je merkte elke dag dat het weer een graad warmer werd, maar toch voelde ik ook dat mijn lichaam zich hieraan kon aanpassen.
Woensdagochtend stond ik op met een pijnlijke achillespees. Ik liep een beetje mank richting de badkamer en Andrea vroeg geschrokken: “Is dit normaal?”. Nee, dat was het niet. Ik heb het direct laten checken door de fysio en sportarts ter plaatse en we besloten om deze dag rust te nemen. De volgende dag voelde het wel al beter, maar nog niet goed genoeg om hard te lopen. Ik stapte op de fiets zodat ik toch nog wat extra acclimatisatie kon bewerkstelligen. Qua fitheid zou het geen verschil meer maken, maar qua acclimatisatie is het wel beter om te sporten in de warmte. Vrijdagochtend, de dag voor de wedstrijd, was de ochtenstijfheid gelukkig verdwenen. De pees zelf was nog wel wat gevoelig en we besloten niet meer te gaan hardlopen voor de race, op een dribbel van 100 meter na. Die 100 meter voelde een beetje als bambi on ice, maar was pijnvrij. Morgen een marathon moest wel lukken.
achillespees koelen in een ijsbad fietsen ipv lopen
De dag voor een marathon is sowieso vaak al niet bijzonder qua training, dus ik maakte mij niet zoveel zorgen. Het enige nadeel was dat ik in het begin misschien wat slappe benen zou hebben, maar ik was toch al van plan om rustig te starten.
Andrea en ik hebben na de lunch onze bidons versierd en onze spullen ingepakt voor de volgende dag. De wekker gaat namelijk vier uur voor de wedstrijd, en onze start zou om 07.00 uur zijn. Ten minste, dat dachten we. Want om 19u15 kwam een whatsapp bericht binnen van de organisatie, waarin stond dat vanwege de warmte de start een uur eerder zou zijn: 06.00u. We keken elkaar en begonnen een beetje te lachen, was dit een grap? Nee, het was bloedserieus. Dat betekende dat onze wekker om 02.00u zou afgaan en we ineens een beetje moesten haasten om naar bed te gaan. Er waren zelfs al atleten die al sliepen en wakker gemaakt moesten worden om het nieuws te vertellen… Zoals altijd had ik door de zenuwen wat moeite om de slaap te vatten, maar uiteindelijk heb ik denk ik toch zo’n 4 uurtjes geslapen.
Raceday (voorbereidingen)
Toen de wekker om 02.00u ging stond ik bijna meteen naast mijn bed. Als gevolg van de zenuwen heb je niet het gevoel dat het midden in de nacht is, je bent klaar om te gaan. Ik heb me aangekleed en ben naar beneden gegaan om te eten. Rond 03.00u was ik weer boven om de laatste spullen te verzamelen en mijn bidons in te leveren bij Roel (fysio) en Moniek (sportarts). Zij zouden de bidons meenemen naar de teamtent en daar verdelen over de drankposten. Er waren elf drankposten met persoonlijke bidons, drie meer dan normaal, en ook 11 waterposten waar je water en ijs kon pakken.
Om 3.30u gingen we naar beneden voor de controle van onze tas, accreditatie en temperatuurcheck. Rond 04.00u vertrok de bus vanaf het hotel richting de wedstrijdlocatie. Eenmaal daar aangekomen liep we naar de teamtent om onze spullen neer te leggen en nog even te relaxen. Het inloopgedeelte was een stuk van zo’n 200 meter waar de atleten heen en weer liepen. Ik begon om 04.40u met mijn warming-up, al kun je het beter een cooling-down noemen. Ik ging namelijk inlopen met een koelvest. Ik liep maximaal 10min, want het was al 25 graden en ik wilde mijn kerntemperatuur zo laag mogelijk houden. Na het inlopen ben ik nog 10min in een koud dompelbad gegaan. Dit had ik getest in Nederland in de klimaatkamer (zie video) en bleek een zeer effectieve koelmethode.
koelbad het racedayteam
Na het dompelbad ging ik terug naar de teamtent om mijn wedstrijdkleding aan te doen en een nieuw koelvest te pakken voor in de callroom. We moesten 20min voor de race in de callroom zijn, waarbij een laatste check werd gedaan. Inmiddels stond ik samen met Andrea en een aantal anderen te klappertanden van de kou. Je denkt haast: dit kan niet goed zijn, maar we wisten ook dat dit na een kilometer zou worden vervangen door de opkomende warmte.
De wedstrijd
Om 06.00u was het dan zo ver: we gingen van start met 88 dames op de Olympische marathon! Samen met mijn coach Gerard had ik besloten om echt voorzichtig te starten. Mijn voorbereiding was niet ideaal geweest als gevolg van diverse tegenslagen, dus ik wist dat ik het hoogste zou kunnen eindigen door op te schuiven in het veld. Eerdere edities van warme kampioenschappen zou je met een tijd tussen de 2:40 en 2:48 binnen de top 40 eindigen. Mijn eerste kilometer was iets sneller dan ik had gedacht, maar ik liep al laatste op dat moment. Ik probeer mezelf echt koest te houden, want de verleiding was natuurlijk groot om toch harder te gaan lopen in een groepje voor me. Het ging nogal tegen mijn natuur in om van achteruit de race op te bouwen, maar ik wist dat het beter zou zijn. Het werd daardoor nogal een eenzame race, waardoor ik de focus probeerde te verleggen naar een taak binnen de wedstrijd: koelen.
Ik heb elke drankpost mijn bidon met koude drank aangepakt en een panty gevuld met ijs. Deze hield ik even vast tot ik mijn bidon had leeggedronken en knoopte daarna de panty onder de randjes van mijn sportbh. Dit zorgde voor super goede koeling in mijn nek en gaf een aangenaam effect. Bij de waterposten pakte ik een flesje water voor over mijn hoofd en polsen om vervolgens een zak ijs onder mijn pet te stoppen. Zo hield ik letterlijk het hoofd koel. Op deze manier liep ik van post naar post en de eerste 25km voelde ik me best wel goed. Ik merkte wel dat mijn benen wat zwaar voelden door de afgelopen week, maar ik kon het tempo redelijk strak houden op 3.50 per km.
De gehele race heb ik mensen ingehaald, ik schoof uiteindelijk op van een 88e naar een 63e positie. Het was niet altijd even prettig als ik atleten voorbij kwam, omdat sommige er echt slecht aan toe waren. Ik heb een stuk of vier keer dames afgevoerd zien worden op een brancard. Ook bij een Portugese dame zag het er niet best uit en leken de medici op zoek naar een polshartslag. Dit zorgde er voor dat ik af en toe met kippenvel rondliep. Ik was mij er dan even extra van bewust dat gezondheid wel op de eerste plaats kwam en ik het mijn vrienden en familie die thuis zaten te kijken niet kon aandoen om zulke risico’s te nemen.
Ondertussen knokte ik mezelf door de race heen, maar vanaf 36km was ik echt op. Mijn benen waren zo ontzettend zwaar en ik dwong mezelf om door te blijven lopen. “Nog even volhouden”, “je kunt dit” en “keep pushing” waren de dingen die ik tegen mezelf zei. In de laatste 400 meter wist ik nog iemand in te halen en verscheen er toch een glimlach/grimas op mijn gezicht: de finish was in zicht! Ik had tot op dat moment geen idee hoeveelste in de race ik was en voelde toch een steekje van teleurstelling toen het getal 63 op het bord verscheen naast een tijd van 2:45. Het was duidelijk dat het niveau extreem hoog was in vergelijking met eerdere edities.
Ondanks de eerste teleurstelling was ik vooral trots. Trots op dat ik was gefinisht, trots hoe ik was omgegaan met de tegenslag in de laatste week, trots hoe ik altijd ben blijven geloven terwijl de aanloop naar deze marathon op z’n minst uitdagend is geweest. Trots dat ik drie marathons heb volbracht in negen maanden op dit niveau.
Holterman House & supportcrew
Terwijl bij ons de dag eigenlijk pas net was aangebroken, was het in Nederland inmiddels in de late uurtjes. Bij gebrek aan Holland Heineken House hadden mijn ouders een eigen Holterman House gemaakt. Op een grote beamer in de tuin hebben zij samen met familie en vrienden de wedstrijd live gevolgd. Het huis was versierd met oranje vlaggen en een groot spandoek: Wij schreeuwen Jill naar Tokio. Hoe vet is dat?!
Dat ik zo’n geweldig supportteam heb in Nederland geeft mij een warm gevoel van binnen. Dat zoveel mensen voor mij zijn wakker gebleven om live te kijken en met mij hebben meegeleefd is onbeschrijfelijk. Het was een eer om namens Nederland te mogen deelnemen aan deze Olympische Spelen. Vroeger kon ik niet zo goed bevatten waarom de Olympische Spelen zo groot werden gemaakt, maar het is iets unieks. Zoveel mensen leven eens in de vier jaar mee. Ik wil iedereen enorm bedanken die is wakker gebleven om mij te zien lopen, maar ook voor alle support die ik de afgelopen maanden heb mogen voelen.
Ook wil ik de begeleiding in Japan bedanken: Bram Wassenaar, Gerard van Lent, Roel van Opdorp, Moniek van Heumen en Grete Koens. Het was een behoorlijke uitdaging om ons steeds te voorzien van de juiste en nieuw verkregen informatie en ons te ontzien tijdens de trainingen en wedstrijden. Ook een speciaal dankwoord aan mijn teamgenoten Andrea Deelstra, Abdi Nageeye, Khalid Choukoud en Bart van Nunen. We hebben een prachtige tijd gehad samen en de sfeer was super goed binnen de groep. Ik zou het zo weer willen overdoen met deze leuke groep!
Tot slot wil ik mijn sponsoren bedanken. Ik mocht tijdens de Olympische Spelen geen uitingen doen in verband met opgelegde regels, maar dankzij jullie kon ik hier staan.
IK BEN EEN OLYMPIËR
Na de vrouwenrace heb ik de volgende ochtend in alle vroegte bidons aangereikt tijdens de mannenrace. Het was super gaaf om de wedstrijd van dichtbij te kunnen zien op deze manier en te mogen bijdragen aan de prestaties van de mannen. Samen met Jacques Valentin bemande ik de post op 20.2, 30.2 en 40.2km. Via de app hadden we contact met de andere drankposten hoe het met de mannen ging en of ze hun bidons hadden gekregen. Door deze race van zo dichtbij mee te maken kwam bij mijzelf het besef hoe bijzonder het is geweest om mee te mogen doen aan deze marathon en dat ik ook nog ben gefinisht. Tijdens de mannenrace vielen ze bij bosjes uit, wat maar aangaf hoe zwaar de omstandigheden waren. Helaas moesten Khalid en Bart ook de strijd staken door fysieke problemen. Abdi maakte dit gelukkig goed door in een bizarre eindsprint naar het zilver te lopen. Ik heb staan janken bij de drankpost van blijdschap, wat een geweldige wedstrijd!
Misschien zal het nog even duren voordat ik mezelf echt een olympiër ga voelen, maar al met al kijk ik positief terug op deze ervaring. Ik ben gemotiveerder dan ooit om over drie jaar in Parijs echt te gaan shinen. Ik hoop dat jullie deze reis met mij verder willen maken en mij blijven volgen.
Liefs, Jill
En trots mag je zijn!
Alles opgeteld waanzinnig knap!
Gefeliciteerd Olympiër ♀️
Wat een geweldig verhaal. Erg verstandig geweest gelukkig, want beide wedstrijden waren een slagveld.
Leuk om te horen hoe het er bij de marathon aan toeging rond de wedstrijd. Daar was bij de NOS te weinig aandacht voor.
Super gedaan en een mooie goede bruikbare ervaring rijker. Op naar Parijs!
Super dit te lezen – ik was al onder de indruk dat je met deze omstandigheden goed was gefinished. Smaakt naar meer, over drie jaar in het meer vertrouwde Parijs?
Geniet even van deze mooie tijd en dan weer lekker aan de slag!
Groet – Joost Boers
Lieve Jill,
Wat een mooi verslag! Supertrots op jou en hoe je alles hebt aangepakt. Echt een prachtige prestatie!
X Inge
Wat een goed gedetailleerd geschreven verslag. De lengte viel nog heel erg mee. Een marathon duurt langer Erg gaaf dat het jou gelukt is om de marathon uit te lopen. Met een super tijd, zeker gezien de omstandigheden. Heel veel succes met de voorbereidingen in Parijs. Ik heb afgelopen jaar mijn eerste marathon gelopen in vijf uur. Mijn doel is om daar komend jaar onder te komen.
Hoi beste Jilll,dank voor verslag , mooi om te lezen en in te beelden hoe eea er echt asn toe ging
Ik denk dat jij dit goed hebt aangepakt en kunt gebruiken bij de zeker nog komende marathons , waar ik hoop verslag te mogen doen
Je mag samen met Andrea trots zijn deze Olympische verhitte marathon te hebben uitgelopen
PROFICIAT en groetjes Frans en Nanny heffels , ook voor Ronald SUPER
Wat super leuk om je verhaal te lezen! De wekker begin van de nacht herken ik van de Elfstedentocht waar we ook heel vroeg aan de start moesten staan. Die hitte herken ik dan weer niet 🙂
Dat zal even schrikken geweest zijn die blessure zo vlak voor de race. Je mag enorm trots op jezelf zijn. De keuzes die je hebt gemaakt om vol te gaan voor de sport, je kwalificatie en de gelopen race. Het bewijst dat je enorm sterk (in je kop) bent. Respect!
Jouw Olympische droom heb je fantastisch beschreven. Mooi dat de (ervaren) coaches Bram en Gerard er waren om eea te begeleiden. Het Olympisch vuur brandt door…..Parijs is dichterbij dan je denkt. Succes alvast.
Je mag super trots zijn lieve Jill. Wat een belevenis. Op naar Parijs en vooral heel blijven . ❤️
Wat gaaf om dit te lezen Jill, en je mag echt super trots zijn op je prestatie. Op naar de volgende spelen
Gaaf om te lezen Jill! Wat een bijzonder bizarre ervaring is dit geweest!
Je hebt je kranig geweerd en kunt heel trots zijn op jezelf!!
Held!!
Best Jill,
Een belangrijke en mooie ervaring rijker : in combinatie met verstandig handelen, ondanks je ongemakken in je pre-periode.
Keep in mind : The Race For quality Has No Finish Line… it never get easier, you just get better….
Geen doel is te ver als je plezier hebt in wat je doet !
Crossing the finish line is just the beginning of a whole new race… Paris a bientot !
Mooi verhaal, super interessant om eens de hele beleving van dagen en uren voor de race, en dan de race zelf mee te mogen maken. Je hebt hier duidelijk laten zien hoe je met lastige omstandigheden omgaat, plan your race and race your plan etc. Dat verdient een vervolg!
Beste Jill,
Van harte gefeliciteerd met het volbrengen van je Olympische Marathon en met je uitvoerige verslag van je belevenissen in Japan.
In mijn boek “Gerard Nijboer in Eenigenburg. Verhalen over 40 jaar hardlopen” beschrijf ik in het hoofdstuk “Leve Jill’ hoe mooi ik het vind dat je alles opzij zet om je droom te volgen.
Het enige dat ik miste in je verslag is een uiting van bewondering voor je Belgische collega Mieke Gorissen, die er als amateur (ze werkt fulltime als leraar wis-en natuurkunde) in slaagde als 28e te finishen en daar in een ontroerde ontroerend interview haar verbazing over uitsprak.
Ik wens je heel veel succes, we zien je vast terug in Parijs.
Je gevoel van de laatste 400 meter kwam goed over op TV, ik vond je stralend lopen met veel dynamiek.
Dank voor het inkijkje in jouw olympische reis. Mijn opa heeft in 1928 meegedaan aan de OS in Amsterdam en had het op 94 jarige leeftijd er nog altijd over, het is een life time event dat je hebt meegemaakt. Succes met je voorbereidingen voor Parijs.
Prachtig verhaal. Bedankt voor het delen. En natuurlijk gefeliciteerd met jouw prestatie. Geweldig hoe je met de omstandigheden bent omgegaan. Op naar Parijs.
Mooi verslag Jill.
ik vind heel inspirerend om die lange weg die je hebt afgelegd te volgen en dan bedoel ik niet die marathon, maar het stoppen werken, het overstappen van Guido naar Gerard, het kwalificeren voor Parijs, het aanpassen van je doelen door corona. het lopen van de OS limiet en dan nu de Olympische marathon uitlopen onder bizarre omstandigheden. Ik weet van Andrea dat het een koppige dame is met een plan A-B-C-d enz maar jij kan er ook wat van. en Parijs is helemaal niet zo ver. dus ik ben benieuwd naar het vervolg.
Wat leuk om te lezen hoe je de Olympische marathon hebt ervaren, dank voor het delen van je verhaal!
Mooi verhaal Jill.
Met veel plezier gelezen.
Geweldig hoe jij hiertoe gegroeid ben…. en Olympiër geworden bent.
En nu door naar Parijs!