december 7, 2020december 7, 2020 Jillholterman

Valencia marathon: Ik ben een marathonloopster!

Wedstrijdverslag

Foto: Erik van Leeuwen

Gister was het dan eindelijk weer tijd om een startnummer op te spelden en mijn wedstrijdschoenen te strikken! Mijn laatste wedstrijd was 8 maart van dit jaar, de CPC Halve marathon. Het voelt als een eeuwigheid geleden en ik had dan ook super veel zin om te lopen!

Wat het extra bijzonder maakte is natuurlijk de gehele situatie: maandenlang geen wedstrijden lopen, steeds weer de onzekerheid of een wedstrijd door kon gaan en schakelen indien dit niet het geval was. Het is zeker een uitdagende periode geweest. Toch kon ik steeds nieuwe motivatie vinden om mijn plannen te herschrijven en er vol voor te gaan. Uiteindelijk resulteerde dit in plan D: Valencia Marathon.

Ik droomde al een langere tijd van een marathondebuut, maar was eigenlijk niet van plan om dit al in 2020 te doen. Echter, toen het EK in Parijs werd afgelast werd dit plotseling een optie voor me. Met dank aan mijn management Volare Sportsmanagement mocht ik daarom gister starten in “De sterkst bezette marathon ooit” in Valencia. Een hele eer.

Marathonvoorbereiding

De voorbereiding op deze marathon was niet helemaal zonder hobbels in de weg, maar ik heb ontzettend genoten van de trainingen die ik de afgelopen weken heb gedaan. Ik begon relatief laat met de voorbereiding, omdat ik moest herstellen van een pijntje/blessure aan mijn achillespees. Hierdoor was ik niet geheel zeker of ik op tijd belastbaar zou zijn voor deze marathon, maar ik wilde er alles aan doen om het te halen.

Eenmaal in training gingen de trainingen beter dan verwacht. Mijn niveau ging met sprongen vooruit en ik kon echt merken dat mijn lijf goed reageerde op de marathontrainingen. Ik vond met name het uitbouwen van de langere duurloop echt heel erg leuk. Ik kwam veel verder dan normaal en kon nieuwe rondes maken. Mijn langste duurloop was uiteindelijk 38km en was echt genieten geblazen.

Ook mijn marathonblokken gingen best wel goed, maar met ups and downs. De ene keer draaide ik een supertraining, maar soms liep ik mezelf over de kop. Dat was dan weer een mooie leerervaring om het de volgende training beter te doen.

Uiteindelijk ging ik met veel vertrouwen over mijn niveau richting Valencia. Ik had er echt zin in!

Vroege vogel

De week voorafgaand aan de marathon verbleef ik al in Valencia samen met Frank Futselaar, Liesse-Lotte (vriendin Frank) en Lisanne de Witte. Het was een gezellige bedoening en de ideale manier om alvast in de stemming te komen voor de wedstrijd. We werkten onze laatste trainingen af in het park van Valencia en konden op een ontspannen manier naar de wedstrijd toewerken.

Zoals alles in 2020 was het allemaal net even anders dan anders. Voorafgaand aan de reis richting Valencia moest ik in Nederland een PCR-test doen om Spanje in te komen. Eenmaal in Valencia moest ik wederom een test doen vanuit de organisatie. De technical meeting voorafgaand aan de race was ditmaal via een livestream in plaats van een reguliere bijeenkomst.

Zondagochtend gingen we om 08.30 uur van start. Dat betekende dus dat de wekker om 04:30 ging die ochtend. Hoewel ik normaal gesproken in coma lig rond dit tijdstip stond ik nu direct naast mijn bed te stuiteren toen de wekker ging. Na mijn gebruikelijke wedstrijdontbijt (witte broodjes met vruchtenhagel) en de nodige koppen koffie vertrok ik om 07.00 richting de start. Daar heb ik nog een tijdje in de kleedkamer gezeten in de speciaal ingerichte parkeergarage, voordat ik mij richting de warming-up begaf.

Vamos!

Om 08.30 gingen we dan echt van start. Het was een behoorlijk startveld en daarom wist ik dat ik de eerste kilometers goed moest opletten of er groepjes ontstonden. Achter de groep van 2:29 gebeurde dat niet echt, waardoor ik de eerste 15km alleen liep. Ik probeerde het juiste tempo te zoeken en hoopte dat ik later in de race atleten kon inhalen.

Op 15 kilometer werd ik echter onverwachts ingehaald door een haas. Hij liep helemaal alleen en het was mij dan ook niet duidelijk voor wie hij op dat moment tempo maakte. Hij liet blijken dat hij op tempo 2:33 aan het hazen was en ik besloot om zijn tempo te volgen. Er stond namelijk best een pittige wind op grote delen van het parcours en het loopt sowieso qua focus fijner om iemand te volgen dan helemaal alleen. Toch merkte ik wel dat deze man niet zo’n heel goed tempogevoel had, want elke keer als hij bekenden langs de kant zag zette hij een versnelling in (hij was een soort local hero, dus dat gebeurde best veel). Ook maakte hij nog ruzie onderweg, omdat (wat ik er van kon begrijpen) hij kennelijk ene alicia moest hazen en zich niet aan de opdracht had gehouden. Dat was me al duidelijk toen hij mij in zijn eentje inhaalde, maar ik vond het al lang best.

Halverwege kwamen we 1:16’17 door, dus we waren behoorlijk versneld ten opzichte van mijn tempo in de eerste 15km. Op 30km stapte de beste man uit en was ik weer alleen. Ik zag in de verte wel meerdere dames terugvallen en besloot mij op hen te richten. Tot ik op 34 kilometer de man met de hamer tegenkwam. Achteraf is natuurlijk makkelijk praten, maar ik denk dat ik mijn kruit verschoten heb door te harde kilometertijden tussen 15 en 30km. Vanaf 34km kreeg ik het dan ook echt zwaar en telde ik de kilometers tot de finish af.

Tussen 36 en 41km weet ik niet precies meer hoe en wat, maar toen ik de grote gebouwen vanaf 41 km in zicht kreeg wist ik: ik ga dit gewoon doen! Vanaf dat moment probeerde ik echt te genieten van deze hele bijzondere finish, want debuteren doe je maar 1 keer en kun je nooit meer over doen. Het lopen van een marathon is absoluut bijzonder en ik ben echt trots op hoe ik deze marathon ben gefinisht. Ik heb nooit voor de makkelijkste weg gekozen (zowel in de voorbereiding als tijdens de race), maar heb geknokt tot het einde.

In een tijd van 2:34’52 kwam ik juichend over de finish. Het was niet de tijd waar ik vooraf op gehoopt had, maar in een tijd waarin er zo weinig kansen zijn moet je elke finish vieren. Ik ben dankbaar voor de kans die ik gekregen heb en de manier waarop ik deze gepakt heb. Ik mag mijzelf nu met trots een marathonloopster noemen!

Bedankt

Graag wil ik iedereen bedanken die dit debuut mogelijk heeft gemaakt. Mijn shirtsponsor The Dynamic Way voor het vertrouwen dat ze in mij gesteld hebben door vanaf 1 september 2020 in een bizar jaar de samenwerking met mij aan te gaan. Mijn coach Gerard die alle belangrijke trainingen met mij heeft meegefietst en automatisch moest luisteren naar alles wat ik te vertellen had. Mijn man Ronald voor zijn geduld, maar ook voor het delen van zijn eigen ervaringen als marathonloper. Maar ook Remyo, onze nieuwe trainingsmaat die mij een aantal trainingen door de marathonblokken heen gesleept heeft. Daarnaast natuurlijk vrienden, familie en alle sponsoren die met hebben meegeleefd met dit geweldige avontuur! Want we zijn pas aan het begin!