Berlijn halve marathon na 14km ten einde
Foto: Quinten lafort
Op zondag 3 april stond de Berlijn halve marathon op het programma. De voorspelde weersomstandigheden waren koud met een klein windje. De voorspelde deelneemsters waren sterk. Maar het eindresultaat bleek niet te voorspellen, want na veertien kilometer stond ik redelijk gedesillusioneerd langs de kant.
Aanloop naar de race
Na de halve marathon in Gent drie weken geleden had ik wat last gekregen van mijn linker heup/bekkenrand. Na behandeling bij de fysio en osteopaat was dit heel goed onder controle en heb ik gelukkig goede trainingen kunnen doen. Tijdens deze trainingen had ik de eerste week na Gent nog wel wat last, maar dit verdween gelukkig snel. Ook na een serieuze tempotraining had ik geen reactie en voelde ik dat mijn vorm echt groeiende was.
Omdat ik in Gent nog het idee had dat ik met name snelheid miste, hebben we de periode tussen Gent en Berlijn gebruikt om dit trainingsgebied te prikkelen met wat intervallen op hogere snelheden. Mijn loopefficiëntie schoot hierdoor echt vooruit en ik begon daadwerkelijk makkelijker te draaien. Ik had het gevoel dat topvorm zich elk moment kon aandienen.
Op zaterdag 2 april ben ik naar Berlijn gereisd en werd ik hartelijk ontvangen door de organisatie. Het atletenhotel was een prachtig hotel en er werd goed voor ons gezorgd. Ik deelde een kamer met Clara Evans, een Britse dame die ik al kende vanuit Kenia. Het was super leuk om elkaar weer te zien en fijn om een kamer te delen met iemand waar ik een goede klik mee heb.
Uiteraard sliep ik de nacht voor de wedstrijd slecht, maar normaal gesproken maakt dit niet uit voor mijn prestatie tijdens de wedstrijd. Ik zou me wellicht zorgen gaan maken als ik wel goed sliep ;-). Ook de rest van de voorbereidingen verliepen eigenlijk zoals altijd, al was het wel erg koud. Vlak voor de start begon het zelfs even te sneeuwen! We stonden dan ook allemaal zo lang mogelijk met onze kleren aan en plastic dekens voordat we het startvak in gingen.
Berliner halb marathon: jetzt geht loss!
Eenmaal in het startvak voelde ik de kou haast niet meer door de adrenaline die door mijn lijf gierde. Het startschot ging en voor het eerst sinds meer dan twee jaar ging ik met duizenden mensen tegelijk van start. Het enige element dat ons er aan herinnerde dat het nog niet helemaal normale tijden waren was het verplichte mondkapje voor de eerste 50 meter. Daarna mocht deze af en heb ik nog anderhalve kilometer met dat ding in mijn hand gelopen met de hoop dat ik een vuilniszak zou zien. Uiteindelijk heb ik ‘m toch maar losgelaten.
Er vormde zich al snel een enorme groep met dames en heren op een tempo van 3’22 per kilometer (18 km/u). In tegenstelling tot Gent voelde het nu veel makkelijker en had ik veel meer ontspanning. Ik kon makkelijk in de groep blijven en het voelde dit keer niet meer als sprinten. na vijf kilometer voelde ik wel mijn linker bekkenrand weer opspelen. Ik verbaasde mij hier een beetje over, want in training had ik het helemaal niet meer gevoeld. Het verschil is natuurlijk wel dat je in training nooit dit tempo achter elkaar loopt, omdat je pauze hebt. Wellicht dat het daardoor toch opspeelde.
Ik besloot op dat moment de klacht te negeren in de hoop dat het zou wegtrekken. Het ging immers nog heel makkelijk en ik voelde dat deze race echt een kans was voor een snelle tijd: perfecte groep, best goede omstandigheden en een snel parcours.
Op 10km kwamen we een tijd van 33:35 door. Het voelde op zich nog steeds niet heel zwaar, maar ik merkte wel dat ik motorisch die heup/bekken aan het ontzien was. Dit kost uiteraard ook meer energie, want je loopt minder zuinig. Op 12km koos ik er daarom voor iets rustiger te gaan lopen en uit de groep te lossen. We hadden op dat punt wind mee, en bovendien vergt het lopen in een groep ook oplettendheid (ik moest op 11km even helemaal stil staan omdat ik niet meer kon uitwijken voor een wheeler die we inhaalde).
Helaas merkte ik dat de klacht meer begon op te spelen en het risico op een zware blessure daarmee ook. Ik kreeg een kleine deja vu naar de keer dat ik in Breda met een gescheurde achillespees langs de kant stond en bent de wedstrijd gestopt.
Teleurstelling en opluchting wisselen elkaar af
Direct nadat ik gestopt was voelde ik vooral teleurstelling. Hiervoor was ik immers niet naar Berlijn gekomen. Na een minuutje probeerde ik weer op te starten, maar voelde meteen dat dit eigenlijk niet ging. Stoppen was dus ook de enige juiste beslissing, maar soms voelt een juiste beslissing toch als een teleurstelling.
Ik heb uiteindelijk nog een flink stuk door de kou moeten wandelen voordat ik bij mijn spullen was. In de avond na de race had ik behoorlijk last, maar na een nacht matig slapen voelde het gelukkig al beter. Wandelen was en is nog steeds niet helemaal klachtenvrij, maar ik voel dat het geen ernstige blessure is. Ik ben dan ook wat dat betreft echt opgelucht. De komende dagen zal ik vooral gaan kijken hoe ik kan voorkomen dat dit de volgende keer weer terugkomt tijdens een race. Misschien moet ik bepaalde oefeningen doen of is er sprake van een blokkade ergens anders in het lijf.
Het is nogal een lang verhaal voor een race die is mislukt, maar ik wil niet alleen de hosanna momenten met jullie delen. De weg naar een goede prestatie is nooit een rechte lijn omhoog en uiteindelijk kan ik straks des te meer genieten als ik wel een grandioze race loop!