Een nostalgische duintraining
De meeste hardlopers weten nog exact het moment te herinneren waarop het vuurtje in hen werd aangewakkerd voor het lopen. Bij mij was dat rond mijn vijftiende, toen ik (een jaar eerder dan gebruikelijk) mee mocht trainen in de groep van Jan Eising bij AV Zaanland. Ik was wel al een tijdje lid bij de atletiekvereniging en deed zo’n beetje alle onderdelen, maar had een grote voorkeur voor hardlopen.
De groep van Jan was een gemengde groep: er waren atleten die meededen in de nationale top, maar ook hardlopers die het vooral gezellig vonden om 2-3 x per week te komen meetrainen. En ongeacht het niveau waarop je liep, Jan maakte een persoonlijk handgeschreven schema voor je. Dat hield in dat de meeste leden van de groep op dinsdag en donderdag op de atletiekbaan verschenen, en op zondag bij de duintraining in Heemskerk op en rondom de kruisberg.
En zo verzamelde vandaag, zo’n dertien jaar later, een groep hardlopers zich op de parkeerplaats in Heemskerk voor een “Jan Eising”-duintraining. Er werd ingelopen richting het vaste punt, waar Jan voor ons altijd de loopscholing verzorgde. Vanuit dat punt had Jan diverse nauwkeurig opgemeten routes voor ons uitgezet. Zo was er een ronde van 2.540 meter, maar ook eentje van 667 meter. En dus gingen we vanmorgen een aantal rondes af.
Ondanks dat de meeste lopers inmiddels een stuk minder fanatiek zijn dan destijds, konden een aantal het uiteraard niet laten om een kleine competitie aan te gaan. Hugo (de Haan) en Bjorn (Heijnen) gingen de strijd met elkaar aan op de ronde van 667 meter. Maar waar twee honden vechten om 1 been, ging Jordy Hindriks er mee heen. En zo was het plaatje weer compleet: hardlopers die elkaar uitdagen uit liefde voor de sport. Je kunt de atleet wel uit de competitie halen, maar de competitie niet uit de atleet.
Tot slot werd de training afgesloten met de trap bovenaan de kruisberg. Als je dan helemaal stuk zat van de duintraining zelf, trakteerde Jan nog op een toetje: 2-4x de trap op sprinten. Nadat iedereen zich had uitgeleefd schoven we gezellig aan bij Gasterij de Kruisberg om nog wat mooie herinneringen op te halen. De grote baas Jan was zelf inmiddels ook aangeschoven en het was even alsof we terug in de tijd gingen.
Dit is wat ik zelf zo mooi vind aan deze sport. Iedereen heeft zo zijn/haar eigen doelen en belevenissen, maar de passie is hetzelfde. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt met dank aan de sport en kijk met veel plezier terug op de afgelopen dertien jaar. Tegelijkertijd kijk ik met dezelfde passie/vuur vooruit op de jaren die nog komen gaan, met heel veel liefde voor de sport.