Mijn naam is haas
Zoals bekend (of niet) is mijn ambitie om marathonloopster te worden. Om deze ambitie te verwezenlijken is het voor mij belangrijk om mijn halve marathon te verbeteren (sneller te worden) en om gestaag mijn trainingsomvang uit te breiden.
Beide onderdelen ben ik stap voor stap mee bezig en het was voor mij dan ook ideaal om tijdens de Amsterdam marathon te mogen hazen tot 25km. In overleg met de organisatie werd mij de kans geboden om kennis te maken met de marathon én kon ik tegelijkertijd van dienst zijn voor marathonloopster Miranda Boonstra.
Voorbereiding
De dag van tevoren mocht ik overnachten en eten in het atletenhotel, zodat ik ook deze facetten die er bij horen kon meemaken. Om 05.30 uur op zondag ging voor mij en Ronald de wekker. Ik nam nog een korte douche, we dronken een kopje koffie op de kamer en gingen rond 05.50 uur naar beneden om de bidons in te leveren bij de organisatie. Deze zouden voor mij elke vijf kilometer op tafel 10 staan. Zeer overzichtelijk.
Na het inleveren van de bidons gingen we naar het ontbijt. Op de ochtend van een wedstrijd kan het ontbijt nog zo goed zijn, als atleet maak je daar weinig van mee. Ik werk rustig vier witte broodjes met vruchtenhagel en jam weg en drink nog twee koppen koffie. Daarna vertrek ik naar boven om me om te kleden en spullen op te halen (die had ik de avond ervoor klaar gelegd).
Om 7.15 uur verzamelen we in de lobby, zodat om 07.30 exact de bus kon vertrekken richting het Olympisch stadion. We komen daar ruim op tijd aan, zodat iedereen nog wat kan relaxen voordat de warming-up begint. Het was voor mij goed om dit alvast mee te maken, zodat ik bij mijn eigen debuut zicht heb op de tijd die ik nodig zal hebben voorafgaand aan de wedstrijd.
Haaswerk
Om 09.30 ging het startschot en vertrokken wij vanuit het Olympisch stadion voor de magistrale afstand van 42 kilometer en 195 meter. Althans, Miranda dan, want ik zou niet verder gaan dan 25km. Ik ben nu niet getraind voor de marathon en het zou onverstandig zijn om onnodig spierschade op te lopen door langer door te lopen.
Het tempo moest 3’48 per km zijn en samen met Michiel Otten konden we dit tempo in goede banen leiden. Het was af en toe wat chaotisch rondom drankposten en daar zag ik het als mijn taak om te zorgen dat Miranda voldoende ruimte had om haar bidon te pakken. Ruim van tevoren gaf ik aan dat er een drankpost aan kwam en pas als ik zeker wist dat zij hem had versnelde ik iets naar voren om mijn eigen bidon te pakken. Doordat er voornamelijk lopers bij ons liepen die daarna een bekertje water wilden pakken, was het af en toe behoorlijk dringen.
De eerste halve marathon liepen we perfect op schema, maar Miranda had last van misselijkheid en kwam al vroeg in de problemen. Tussen 20-25km hebben we het tempo wat aangepast en hoopte ik vooral dat de misselijkheid zou wegtrekken voordat ik stopte. Helaas was dit niet het geval en op 25km zat mijn taak er op. Miranda had daarna nog 1km langer een haas en stond er toen alleen voor.
Direct nadat ik gestopt was kreeg ik gelukkig droge kleding aangereikt van de vriend van Miranda, Noel Keijsers. Mijn trainer stond daar ook en vertelde mij dat Ronald had moeten uitstappen. Een zure appel na maanden had trainen en focus op dit ene doel. Het maakte de kwetsbaarheid van de marathon maar weer eens extra duidelijk.
Ik vond het een super gave ervaring en ik zie een echte marathon zeker wel zitten. Ik weet dat er nog genoeg training nodig zal zijn om dat magische debuut te verwezenlijken, maar na afgelopen zondag ben ik weer een stapje dichterbij. Ik wil de organsatie bedanken dat zij dit voor mij mogelijk hebben gemaakt. Daarnaast natuurlijk dank aan het publiek voor de goede sfeer onderweg!
Hoofdfoto: Bjorn Paree