april 19, 2021april 19, 2021 Jillholterman

Mission confirmed: olympische limiet!

Wedstrijdverslag

Na mijn debuutmarathon in Valencia afgelopen december mocht ik gister aantreden tijdens de NN Mission marathon in Enschede. Oorspronkelijk zou deze marathon vorige week plaatsvinden in Hamburg, maar niets is zo onzeker als tijdens deze covidpandemie. Als gevolg van oplopende besmettingen kon de marathon niet meer doorgaan in Hamburg en moest de organisatie op zoek naar een nieuwe locatie.

Gelukkig vonden ze die en konden we dan daadwerkelijk van start gisteren op een zeer bijzondere locatie: Twente Airport. Een deel van het parcours ging over de start- en landingsbaan. Het was een surrealistisch tafereel: een groep hardlopers op jacht naar Olympische kwalificatie op een verlaten vliegveld. Vanwege de strikte regels rondom Covid mocht er geen publiek aanwezig zijn, maar ook geen trainers of managers. Dat betekende dan ook geen enthousiaste menigte bij de finish of onderweg, maar desondanks wisten ons toch wat aanmoedigingen te bereiken. Bijvoorbeeld vanuit de vrijwilligers en mensen van de organisatie, waar je elke ronde voorbij kwam.

Nadat het startschot ging om 08.30 uur vormden zich direct de groep achter de drie tempomakers Olaf van den Bergh, Joeri Wolf en Bernard Cheptoch. We zouden vertrekken op een beoogde eindtijd van 2:29’00, ofwel 30 seconden langzamer dan de Nederlandse limiet voor de Olympische Spelen. Dat zou betekenen dat ik de tweede helft sneller zou moeten lopen dan de eerste helft, wilde ik mij verzekeren van die Olympische kwalificatie.

De eerste vijf kilometer ging iets langzamer dan gepland, maar daarna kwamen we op ramkoers. We hadden een mooie grote groep. Dit loopt aan de ene kant erg fijn, maar was ook een risico. Op zo’n 7,5 kilometer was er bijvoorbeeld een valpartij waarbij ik maar net aan kon blijven staan. Ook de rest van de wedstrijd werd er af en toe wat geduwd en getrokken. Gelukkig heb ik ervaring vanuit de baanatletiek en weet ik wat het is om een beetje te knokken voor je plekje. Ook bij de drankposten was het soms best een beetje dringen, maar kon ik gelukkig steeds netjes in- en uitvoegen. Niet iedereen had dezelfde tactiek als ik, waardoor je echt bedacht moest zijn op wat kamikaze-acties van sommige atleten.

Gedurende de race begon ik mij steeds beter te voelen en moest ik mezelf inhouden om nog niet de versnelling in te zetten. Halverwege waren we 1:14’18 doorgekomen en zaten we slechts drie seconden boven het schema van de Olympische Limiet. Daarna liep het iets op, maar het werd niet veel meer dan tien seconden. Daardoor voelde ik de overtuiging dat ik kon wachten tot 35 km met mijn versnelling. Elke kilometer die ik dichterbij de 35 kilometer kwam voelde ik de spanning opbouwen en moest ik mezelf blijven toespreken om te wachten. Eenmaal aangekomen bij 35 kilometer ging ik naar voren in de groep en zei tegen Olaf en Joerie: Jongens, ik ga! Er werd kort overleg gevoerd wie het meest fris zat en uiteindelijk ging Bernard Cheptoch met mij mee.

Elke kilometer die ik dichterbij de finish kwam begon ik meer in te lopen op het schema van de Olympische limiet en op 40 kilometer werd duidelijk dat ik onder de limiet kon lopen als ik de laatste twee kilometer op een normale manier kon doorkomen. Ik probeerde mezelf te coachen om te blijven focussen op het ‘hier en nu’ en niet te veel te denken aan de uitkomst. Met nog 200 meter te gaan perste ik er nog een laatste sprintje uit en kon ik juichend over de finish komen! Ik had het gewoon geflikt!

Deze prestatie is natuurlijk een uitkomst van een langere periode van goed trainen en de juiste keuzes maken. Maar ik had dit nooit gered zonder de hulp van anderen. Zoals ik al vaker heb gezegd: het is een teamsport. Deze prestatie werd mede mogelijk gemaakt door mijn coach Gerard, fysio’s Joost & Olaf, familie, vrienden, trainingsgenoten, diëtist en sponsoren. Gerard die wekelijks met mijn trainingen meefietste, maar ook bijna dagelijks contact met mij had om steeds weer op zoek te gaan naar de beste begeleiding. Zeker in de laatste periode werd de samenwerking tussen Gerard, Joost en mij intensiever als gevolg van een ongelukkige timing van een blessure aan mijn bovenbeen. We hebben steeds de goede keuzes gemaakt en ik ben zo ontzettend dankbaar hoe Gerard en Joost mij hierin hebben begeleid. Maar ook familie die mij door dik en dun heeft gesteund, bijvoorbeeld mijn vader die 40 kilometer met mij heeft meegefietst (nadat hij zelf daarvoor al had hardgelopen). En natuurlijk Ronald die er altijd voor me was wanneer ik het het hardst nodig had.

Aan iedereen die onderdeel was van deze mooie reis wil ik zeggen: ik ben jullie eeuwig dankbaar. De reis begint pas net, maar we maken deze samen!

Foto’s: NN Running Team / Johan Manders & Dan Vernon