Wedstrijdverslag: zevenheuvelenloop

Gisteren, zondag 18 november 2018, stond ik voor de allereerste keer aan de start van de zevenheuvelenloop. Vooraf had ik via strava al gekeken naar het hoogteprofiel van de wedstrijd, zodat ik een beetje wist wat ik kon verwachten. Ik had daarom het plan om de eerste 5 km niet te gek te doen, tussen 5 en 11km mezelf door de heuvels te pushen om vervolgens de laatste 4 km heuvelaf flink gas te geven.

Het liep alleen iets anders dan gedacht. De eerste 2 km liet ik me toch een beetje meeslepen door de gekte bij de start en was mijn doorkomsttijd een stuk sneller dan de bedoeling was, terwijl het ook nog heuvelop ging. Ik paste daarna mijn tempo iets aan en probeerde redelijk ontspannen door te lopen, want het zwaarste stuk moest immers nog komen!

Vlak nadat we de befaamde “Zevenheuvelenweg”  op waren gedraaid begon mijn linkerkuit een beetje te protesteren. Niks ernstigs dacht ik nog, je voelt wel vaker gekke dingen tijdens een wedstrijd. Maar zo rond 7,5 km, midden op een klim, voelde ik als een soort hartslag mijn kuit steeds meer verstrakken. Oh oh, kramp…

Nog nooit eerder heb ik dit gehad tijdens een wedstrijd dus vond ik het even lastig inschatten of ik hiermee kon doorlopen. Ik probeerde de pijnlijke plek vooral te ontspannen en minderde mijn tempo. Heuvelaf trok het gevoel weer weg en liep ik met sneltreinvaart terug richting mijn groepje. Heuvelop kwam het weer terug en moest ik weer tempo minderen. Zo bungelde ik tussen twee groepen heen en weer en ik denk dat de mensen die bij mij in de buurt liepen zich inmiddels afvroegen wat ik aan het doen was (sorry!).

Uiteindelijk kwam ik niet helemaal voldaan over de finish, maar ondanks dit fysieke ongemak vond ik het een hartstikke leuk evenement. De hele weg stond er enthousiast publiek langs de kant en de omgeving is natuurlijk prachtig. Komende week zal ik even moeten aankijken of mijn linkerkuit meevalt, maar ik weet 1 ding zeker: ik kom zeker terug bij de zevenheuvelenloop!